Op zoek naar politieke logica: lobbyen in de Wetstraat

We dromen al lang van een beweegindex. Een score die je activiteitsgraad in kaart brengt en waardoor je van allerlei fiscale- en andere voordelen zou kunnen genieten. Gezien de bewezen economische waarde van sport en bewegen, lijkt dit logisch.

Wanneer we echter zoals de voorbije maanden, door een regering in lopende zaken nota bene, worden bestookt met allerlei scores, barometers en indexen zoals de mobiscore, energie-index, klimaatscore enz vrees ik dat de betuttelingsgraad (nu begin ik ook al) zijn limiet aan het bereiken is en een goed bedoelde beweegindex zou worden meegesleurd in een door profileringsdrang ingegeven tsunami van een stiefmoederlijke regelgeving.

Dan maar op zoek naar politici met een hart voor de gezondheid van de burger. Bestaat dit? Het gezegde indachtig 'toon me je boekenkast en ik zeg wie je bent' moeten we misschien eerst kijken naar wat politici wel doen. Waar ze wel middelen aan geven en waarom.

Op naar het volgende onderzoek en proefproject
Tien jaar geleden had professor Lieven Annemans voor ons een studie afgerond omtrent de economische return van regelmatig en gecontroleerd bewegen. In een eerste deel werden alle 'bewezen' gezondheid gerelateerde voordelen van regelmatig bewegen nog eens op een rijtje gezet en uit de onderzoeksresultaten bleek vijftig procent terugbetalen van een fitnessabonnement door de overheid 'the best buy' was in vergelijking met medicatie welke inspeelde op dezelfde aandoeningen, zoals hart & vaat, cholesterol, enz..

Met deze geloofsbrieven in handen dachten we dat beleidsmakers ons met open armen zou-den ontvangen, onze sector zouden steunen en beoefenaars belonen om zorg te dragen voor hun eigen gezondheid en onrechtstreeks voor de volksgezondheid en de staatskas. Niks was minder waar. Je zou je afvragen waarom?

Bijna 30.000 Belgen zijn momenteel geveld door burn-out. 400.000 krijgen een uitkering van RIZIV (Rijksinstituut voor Ziekte en Invali-diteitsverzekering). Wetenschappers en zelfs iedere modale burger zijn overtuigd van het nut van regelmatig en kwaliteitsvol bewegen. Regelmatig is een kernwoord en een combinatie van kracht- en cardiotraining is aanbevolen. Een ideale omgeving om dit passend in te vullen naar aanbod en tijdsbesteding, vindt men in de fitnessclubs. Je zou denken maar neen. Op naar het volgende onderzoek en proefproject.

De minister van Volksgezondheid investeert 4 miljoen voor een proefproject burn-out in de banken- en ziekenhuissector. De minister van Leefmilieu, Natuur en Cultuur betaalt 550 per sessie van 4u aan het Agentschap Natuur en Bos om met een burn-out patiënt in het bos te gaan wandelen. De minister van Welzijn start met het Vlaams Instituut Gezond Leven zelf een project 'Bewegen op Verwijzing', waarbinnen men liever niet samenwerkt met de fitnesssector en waarvoor op 5 jaar 4.5 miljoen wordt vrijgemaakt. Na 3 jaar wordt het project gesteund en gepromoot in 131 gemeentes, maar bereikt men slechts 487 deelnemers. Dan maar wat meer promotie maken.



Wie aan zijn gezondheid werkt, wordt gestraft
Personen bij wie, na een inspanningsproef, een hoger risico wordt vastgesteld op coronaire hartaandoeningen moeten meer geld betalen voor hun schuldsaldoverzekering. Vanaf een bepaalde leeftijd tot 600% meer. Wanneer deze personen deels door medicatie, maar vooral door regelmatig en gezond bewegen het risico kunnen beperken of zelfs volledig wegwerken blijft hun premie dezelfde. Voor eenzelfde verzekering moet een roker ook meer betalen. Die krijgt echter korting wanneer hij overstapt op 'dampen' alhoewel de schadelijkheid van de E-sigaret wetenschappelijk bewezen is en San Francisco nu zelfs de verkoop verbiedt. Waar denkt onze overheid aan: ontraden via de heffing van taxen net zoals bij de sigaret en alco-hol. Wat speelt? Gezondheid of staatskas?

Een vriend ontwricht zijn schouder tijdens een arbeidsongeval. Gedurende jaren blijft hij werken en de problematiek wordt steeds erger met 170 dislocaties tot gevolg. Een operatie brengt aanvankelijk soelaas, maar met een bewegings-beperking. Hij blijft echter trainen. Door de spieren te versterken en jarenlang speciale sessies mobiliteit te volgen kan hij blijven werken tot zijn pensioen. Wanneer hij met alle bewijsstukken in handen een tussenkomst vraagt krijgt hij niks terugbetaald. Men stelt namelijk enkel vast dat hij fysiek in orde is. Dat hij er zelf voor heeft getraind speelt geen rol. Een collega die zelf niks onderneemt, niet traint en berust in de immobiliteit krijgt gedurende jaren een invaliditeitsuitkering ten gevolge van het arbeidsongeval. Bedenkelijk.

Wetende dat er jaarlijks 1.7 miljard terugbetalingen gelinkt worden aan ongezond leven zouden we toch een andere insteek verwachten. Waar is de politieke logica?

Misschien is onze gezondheid geen punt
Administraties eisen allerhande voorschriften en leggen allerlei minutieuze regeltjes op in ruil voor subsidies. Daardoor is men op zijn minst van één ding zeker: de instandhouding van deze administratie zelf.

Onze woningen, vervoermiddelen, voeding, nutsvoorzieningen enz. worden onderwor-pen aan allerlei scores en indexen. Wanneer dergelijke betutteling vooral tot doel heeft om leefomstandigheden te bevorderen en een be-paald gezonder gedrag te stimuleren, dan kunnen we daar nog mee leven. Jammer genoeg is dit meestal niet ingegeven door een gezonde maatschappijvisie, maar opent dit wel deuren naar verdoken belastingverhoging. Begrotingsbelang in plaats van algemeen belang.

Ministers lanceren al te graag projecten en investeren graag in nieuwe onderzoeken. Zeker wanneer ze hun eigen intenties kunnen staven en verantwoorden. Intenties welke mogelijks meer zijn ingegeven door beïnvloeding van toekomstig stemgedrag, media-aandacht en partijbelang dan positieve resultaten op lange termijn, zoals jouw gezondheid. Daarbij bestaat namelijk het risico dat het een opvolger van een andere kleur of partij is die de pluimen op zijn hoed kan steken.

Lobbyen in de Wetstraat, het zal steeds een moeilijke blijven. Het is onze plicht om onze belangen te blijven verdedigen, maar we mogen zeker niet te veel verwachten van politieke logica. Misschien hebben we die steun ook niet nodig en zullen we meer eer halen wanneer we verder doen zoals we momenteel bezig zijn. Niet gesubsidieerd en zonder extra fiscale voorwaarden.

Onze sector verdient alle eer voor hetgeen ze nu al hebben gepresteerd. Onze klanten verdienen alle eer omdat ze werken aan hun eigen functioneren en aan hun eigen gezondheid. Niet omdat de overheid dit opdringt, vraagt of stimuleert, maar gewoon omdat zij en wij dit gewoon zelf belangrijk vinden.

Hou je fit

Eric Vandenabeele
Fitness.be - eric@fitness.be

Dit artikel is een ingezonden bericht en valt buiten de verantwoordelijkheid van de redactie.